O Gran Premio dos Estados Unidos de 1977 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 2 de outubro de 1977 no circuíto de Watkins Glen. Foi a 15ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1977, e o 27º Gran Premio dos Estados Unidos desde o primeiro Gran Premio de América que se celebrou en 1908 e a 20º desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos en Riverside de 1958. Esta carreira tamén se coñece como Gran Premio do leste dos Estados Unidos co fin de distinguila da carreira Gran Premio do oeste dos Estados Unidos, celebrada o 3 de abril de 1977 en Long Beach (California).
James Hunt gañou en Watkins Glen por segundo ano consecutivo, pero a coroa do Campionato do Mundo regresou ao austríaco Niki Lauda, cuxa cuarta praza valeulle o seu segundo título en tres anos. Competindo baixo o frío e a choiva, Hunt levouse a súa segunda vitoria do ano para McLaren, mentres que o título de Lauda foi a culminación dunha valente remontada logo das terribles feridas que sufriu no circuíto de Nürburgring en 1976.
Por primeira vez, celebrábase a carreira americana antes do Gran Premio do Canadá, que celebrouse unha semana despois. Lauda, con tres vitorias e 69 puntos, só necesitaba sumar un punto en calquera das tres últimas carreiras para levarse o título, mentres que Jody Scheckter, con dúas vitorias e 42 puntos, necesitaba gañar todas as carreiras para ter unha oportunidade. ( Unha vitoria eran nove puntos desde 1961 ata 1991, cando se aumentou a 10.)
< / blockquote >
Desde o inicio dos adestramentos do venres, o McLaren de Hunt foi dominou, establecendo unha marca de 1:40.863. Os pilotos de BrabhamHans-Joachim Stuck e John Watson estaban un cuarto de segundo atrás, seguidos de Andretti, Ronnie Peterson e os Ferraris de Carlos Reutemann e Lauda. O sábado pola mañá, como se predixo, a choiva chegou xusto antes do final da práctica, polo que a sesión da tarde só serviu como práctica para unha posible carreira en mollado o domingo, os tempos do venres determinaron a grella.
O domingo comezou frío pero seco, cunha multitude de máis de 100.000 espectadores. Antes da volta de quecemento, comezou a orballar, a falta de cinco minutos, chovera tanto que só John Watson estaba disposto a apostar por saír con slicks. Na bandeira, todo o mundo partiu da grella e pasou a primeira curva sen incidentes, pero a pulverización era tan grande que non se vía nada logo dos primeiros cinco coches. Stuck pasou rapidamente por diante de Hunt, e logo dunha volta, estaban seguidos por Andretti, Reutemann, Peterson, Lauda, Scheckter, Jacques Laffite e Gunnar Nilsson.
Inmediatamente, Scheckter comezou a tomar vantaxe pola incerteza dos outros nesas condicións e, na quinta volta pasara do noveno ao cuarto lugar. Stuck tamén ía ben en mollado, e, malia perder o seu cable de embrague nas primeiras voltas, alexouse de Hunt. Lauda finalmente foi capaz de pasar ao seu compañeiro Reutemann, que o estivera contendo, no quinto lugar, cando o arxentino trompeou. Na volta 15, con Hunt catro segundos detrás, Stuck, loitaba para cambiar de marchas sen embrague, pero fallou ao entrar nunha curva e foise recto. O seu monocasco resultou danado e a súa carreira rematou.
Hunt sacáballe a Andretti 10´5 segundos, e a Scheckter 14 segundos máis atrás en terceiro lugar. Esta situación mantívose xa que os pilotos buscaban as seccións húmidas dunha pista xa seca para arrefriar os seus pneumáticos. A 10 voltas para o final e unha vantaxe de 22 segundos, Hunt calmouse cando desde os boxes déronlle o sinal, "EZE". Lauda mantívose no cuarto lugar, contento con permanecer alí e facerse co campionato. Scheckter desacelerara na terceira posición para preservar os seus pneumáticos, e parecía que o final sería moi aburrido.
De súpeto, a falta de dúas voltas para o final, Andretti, que estivera perseguindo a Hunt, estaba só 6´7 segundos por detrás. Ao comezar a última volta, a ventaxe pechouse a 1´5 segundos, os seareiros locais e os locutores de pista animaban salvaxemente en cada curva. Pero na última volta, Hunt en realidade aumentou lixeiramente a súa vantaxe para gañar por pouco máis de dous segundos. O box de McLaren non lle informou do preto que estaba o Lotus ata o último momento, cando Teddy Mayer deulle un berro frenético para coller o ritmo!
Así, o campión saínte, gañou a carreira, e Lauda logrou o seu segundo título, logo da súa reaparición e a polémica de Monte Fuji en 1976. Para Ferrari, foi o seu terceiro Campionato de Construtores consecutivo.
Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 8 mellores resultados das primeiras 9 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.